برای قرن ها از سرامیک کف تراس به عنوان وسایل تزئینی در داخل و خارج ساختمان ها از هر نوع، از جمله خانه‌ها، مشاغل، مکان‌های عبادت و غیره مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
کاشی و سرامیک یکی از قدیمی ترین اشکال مورد استفاده در هنر تزئینی است. آنها به دلیل دوام و زیبایی خیره کننده شان قرن ها مورد توجه بوده اند.
کاشی و سرامیک های دست ساز و رنگ آمیزی شده از زمان های قدیم در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گرفته است.
خاک رس، یک ماده طبیعی، به راحتی یافت می شد و به کاشی های تزئینی تبدیل می شد. کاشی های به دست آمده بادوام و جذاب بودند همان ویژگی هایی که در دوران مدرن ما را به سمت کاشی های سرامیکی می کشاند.
در دوره اسلامی، کاشی های سرامیکی تزئینی رایج شد. آنها اغلب به عنوان تزیینات برای بیرون و داخل ساختمان ها استفاده می شدند.
کاشی کاری های زیبایی را در مکان‌هایی مانند تونس (قرن نهم)، کاشان ایران (قرن یازدهم) و بسیاری از مساجد مربوط به قرن دوازدهم به بعد خواهید دید.
از نمونه‌های زیبای کاشی‌های اسلامی می‌توان به مسجد سید اصفهان در حدود سال ۱۱۲۲ میلادی، گنبد مراغه (۱۱۴۷ میلادی) و مسجد جامع گناباد (۱۲۱۲ میلادی) اشاره کرد.
برخی از بهترین و پیچیده ترین کاشی کاری ها در دوره امپراتوری تیموریان ایران انجام شد. از تکنیک موراق استفاده کردند.
در این تکنیک از کاشی‌های تک رنگ استفاده می‌شد که به شکل‌های کوچک بریده می‌شدند و با ریختن گچ در بین آنها کنار هم قرار می‌گرفتند و پانل‌هایی ایجاد می‌کردند.
پس از خشک شدن و سفت شدن، پانل ها روی دیوارهای ساختمان ها کنار هم قرار گرفتند. این پانل ها نه تنها در سطوح صاف مورد استفاده قرار می گرفتند، بلکه برای پوشاندن سطوح داخلی و خارجی گنبدها نیز استفاده می شد.
تا قرون وسطی بود که کاشی های تزئینی در اروپا رایج شد. آنها ابتدا از اسپانیا، در زمان مورها، و سپس به کشورهای همسایه گسترش یافتند و در نهایت به بقیه اروپا گسترش یافتند.
کاشی‌ها گران بودند و فقط توسط ثروتمندانی که می‌توانستند از آن استفاده کنند، به ویژه خانواده‌های سلطنتی، کلیساها و مؤسسات کلیسایی.
بدون دیدگاه